DİPLOMASİ TARİHİ

Diplomasi dış politikada kullanılan bir araçtır.

Henry Kissinger’e göre uluslararası istikrarı sürdürmenin en etkili yolu işlerliği olan bir güç dengesi kurulmasıdır.

Diplomatik muafiyetler dahil diplomasi konusundaki modern hukukun öncü kuramcısı Grotius'dur.

Machiavelli’nin siyaset teorisi ile etik ve ahlak arasındaki ilişki konusunda getirdiği yenilik siyasetin ahlak ve etik kurallarından bağımsızlığıdır.

Günümüzde diplomasi profesyonel bir meslek olarak tanımlanabilir.

Demokratik bir ülkede diplomasinin ahlaki kurallardan bağımsız olarak yürütülmesinin bedeli içte ve dışta güvenilirliğin kaybedilmesidir.

Diplomasi teorisi konusunda yazanlar ilk olarak büyükelçilerin sahip olması gereken niteliklere eğilmiştir.

Kissinger diplomasi uygulamalarında ihtiyat ve pragmatizm tavsiyesinde bulunur.

Diplomasi teorisi, esas itibariyle bugünkü haliyle bildiğimiz, 'modern' diplomasinin temellerinin atıldığı 15. yüzyıldan başlayarak Avrupa'da geliştirilmeye başlamıştır.

Günümüze kadar süregelen diplomatik teori soruları oldukça çeşitlidir. Diplomasinin bir ülkenin gücüne katkısı, diplomasi ve ahlak teması, ulusal çıkar dışındaki amaçları vb.

17. yüzyılda 13. Louis'nin başbakanı Kardinal Richelieu ilk defa savaştaki düşmanlarla olduğu kadar barıştaki dostlarla arada sırada değil, sürekli müzakere halinde olunması fikrini ortaya attı.

Machiavelli için siyasetin tek hedefi vardır: Güç veya yetki edinmek ve bunu korumak.

Satow’un en önemli varsayımı, uluslararası politikaların devletlerin bağımsızlğı ve egemenliğine dayandığıdır. Bağımsız devletler uluslararası düzeyde bir “medeni ülkeler topluluğu” oluştururlar ve uluslararası hukuka dayanan ilişkilerini eşlitlik esasına göre yürütürler. Uluslararası hukuku gözetmek medeni ülkeleri medeni olmayan ülkelerden ayırır. Diplomasi devlet çıkarlarının medeni biçimde gözetilmesini hedefler ve bu niteliği ile “yumuşlatıcı” bir etki yaratır. Diplomasi modern devletin “olmazsa olmaz” bir unsurudur.