İSLAM MEZHEPLERİ TARİHİ

İran’ın dışında İmâmiyye’nin en güçlü olduğu ülke Irak’tır.

Muhalifleri ise mezhebi, Râfıza ya da Râfiziyye diye anmışlardır.

Ali b. İbrahim el-Kummî

Günümüzde İran nüfusunun yarısından fazlası İmamidir.

İmâmiyye’de usûl-i dîn genel olarak, sırasıyla tevhîd, nübüvvet, imâmet, adl ve mead olmak üzere beş ana başlık altında ele alınır.

Şiilere göre imam zaten peygamberlik bilgisinin varisidir. hazırlanma gibi bir ihtiyaç içinde olamaz.

Dailer Şiiliği insanlara anlatan böylece yeni taraftarlar bulan kişilere denir

Meâd: Terim olarak da, Allah’ın kullarını ölümlerinden sonra tekrar diriltip dünyada yaptıklarının hesabını sorması anlamına gelir.

efdal-mefdul görüşü zeydilerin imamet anlayışını anlatır.

Usuliler akla önem verirler. onlar için ahbarın yanında akıl da vardır.

İmamiye günümüzde İran İslam Cumhuriyetinin resmi mezhebidir fakat ilk defa Safevi devletinin resmi mezhebi olmuştur.

İmâmiyye’ye göre tevhid kendi içinde dört esasa dayanır.

İmamiyenin Tevhid-i haber isimde bir tevhid esası yoktur.

İmamiyeye göre imamete inanmak mezhebi bir şarttır. yani imamiyeye özeldir.

imamiyenin hulül anlayışı yoktur

İmamiyenin bu görüşüne dönüş anlamına gelen rec'at denir.

İmâmiyye’nin, Ehl-i Sünnet gibi, şerî hükümlerin kaynağı kabul ettiği dört asıl, Kitab, Sünnet, İcmâ ve Akıl’dır.

907/1501 yılında İran’da Safevîler devletinin kurulmasıyla birlikte, devletin resmî mezhebi ilan edilen İmâmiyye Şîası, tarihte ilk kez resmî devlet desteğine kavuşmuştur.

İmâmiyye Şîası, ilk defa Büveyhîler zamanında akidelerini serbest bir şekilde yazmak ve yaymak imkanını elde etti.

İctihadı reddeden ahbârî ekolün Şiî düşüncesine getirdiği donukluğu ve taklit ruhunu izale etmeye çalışan usûlî ekol, Muhakkık Hillî (ö. 676/127), Allâme Hillî (ö. 726/1326), Behbehânî (ö. 1205/1790) ve Şeyh Murtazâ Ensârî (ö. 1281/1864) gibi meşhur alimleri vasıtasıyla günümüze kadar Şiî düşüncesine hükmetmiştir.