KÜLTÜRLERARASI İLETİŞİM - Deneme Sınavı - 26

Kültür şoku, bireylerin, tanımadıkları bir toplumsal çevreye uyum sağlamakta zorlanmaları sonucunda içine girdikleri bunalım ve gösterdikleri tepkiler, anomi durumudur.

İletişim yeterliği, kişisel bakımdan etkili, toplumsal bakımdan uygun bir tarzda iletişim gerçekleştirme yetisidir.

İletişime dahil olanlar ve iletişim ortamı hakkında bilgi yetenek kadar önemlidir.

Bireyin kendini yeterli hissetmesi, bireyin iletişim yeterliğini değerlendirmede önemli değildir.

İletişimde uygunluğun öğeleri biçem, miktar, ilişkililik ve niteliktir. Yetenek iletişimde uygunluğun bir öğesi değildir.

Başka ülkede bir nedenle yaşayıp yabancılarla deneyimleri başarı ile uygulayan bireyin her kütürler arası iletişim ortamında başarılı olacağı görüşüne uluslar arası birey yaklaşımı denir.

Yabancı kültür hakkında bilgiyi doğru kaynaklardan öğrenip içselleştirir.

Ön yargılarının farkında olmak

Başkalarının olumsuz yorumları bireyin azmini düşürür.

Empati, doğuştan gelen bir yetenek değildir sonradan öğrenmeyle geliştirilir.

Kültür şoku olumlu bir sonuca sebep olmayacağından yanıt "uyum" dur.

Ülke imajı denilen ve “kişinin, ülke hakkındaki izlenim, duygu, düşünce, inanç ve çağrışımlar bütünü” olarak tanımlanan, bir ülke hakkında zihinde oluşturulan resim, çoğunlukla bireyin karşılaştığı ve o ülkenin temsilcileri olarak kabul ettiği insanlardan edindiği izlenimlere dayanır.

İnsanlar çocukluk dönemlerinden itibaren sağlıkla ilgili inanç, düşünce, tutum ve davranışları öğrenir ve içselleştirirler. Her kültürde ilaç, doktor ve hastaneyle ilgili tutum ve davranışlar geliştirilmiştir. Sağlık personelinin eğitiminden, devlet tarafından yürütülen sağlık kampanyalarına kadar, sağlık sektörünün her alanında kültürün ilgili niteliklerini öğrenmek ve ilgili topluluğa ona göre davranmak gerekir. Aksi takdirde, başka kültürlere göre hazırlanmış sağlık duyuruları, eğitimleri ve ikna yöntemleri ile olumlu sonuç almak mümkün değildir.

Öğretmenlerin kültürel farklılıkların farkında olmadıkları durumlarda, bazı öğrenciler yerel kültürden ayrılan kültürel özellikleri yüzünden dezavantajlı duruma düşerler.
Kendi kültürlerinde olmayan bir durum ya da kavramı anlamakta zorluk çeker, çoğu durumda anlamazlar. Kültürlerarası iletişim yeterliğine sahip olmayan öğretmenler böyle durumlarla karşılaştıklarında, karşılarındaki öğrencinin anlama ve düşünüp yorum yapma yetisine sahip olmadığı kanısına varır.

Zihinsel olarak hiçbir sorunları olmadığı hâlde, Geert Hofstede’nin adlandırmasıyla, “işletim sistemleri”, yani kültürleri, düşünme biçemleri, algı çerçeveleri farklı olduğu için, bazı kavramları anlamakta zorluk çekerler. Alman öğretmenler de açıklamakta güçlük çektikleri bu sorunun çözümünü “anlayamıyor”, “öğrenme güçlüğü çekiyor” ya da “zekâ sorunu var” gerekçesiyle öğrenciyi Sonderschule’ye göndermekte bulurlar.

Yasaların yorumlanması ve uygulanması da hukuk çerçevesi içinde ele alınır. Bu nedenle yasaların toplum tarafından nasıl algılandığı, yorumlandığı ve onlarla ilgili olarak geliştirilen tutumlar ve gözlenen davranışlar hukukla kültür arasında bir bağlantı oluşturur.

Yazılı yasalar hazırlanırken, uygulama sırasında ortaya çıkacak sorunlar yüzünden kısa aralıklarla yasayı değiştirmek zorunda kalınmaması için, yasa koyucu yargıçlara “takdir hakkı” verir. Yargıçın takdir hakkını kullanarak, yasanın çerçevesini çizip tanımladığı suç ve karşılığında alt, üst sınırları ile türünü belirlediği ceza arasında kendi yorumuna göre bir ilişki kurar ve suçun niteliğine ve ona uygun gördüğü cezanın miktarına karar verir. Yargıcın “vicdanı”na dayanarak verdiği bu kararların arkasında, kültürün anılan suç ve suçluya ve ona verilen cezanın miktarı ve türüne atfettiği anlam yatmaktadır.

Sanat eseri, sanatçının, çevresi ile ilgili algılama ve anlamlandırmalarının somutlaşmış hâlidir. Sanatçılar, nesne ve olayları toplumun diğer üyelerinden daha farklı algılayabilen ve anlamlandırabilen kişilerdir. Çevrelerini sorgulayan, kendilerine öğretilen kalıpların dışında bakıp görebilen, düşünebilen insanlardır. Bu nedenle her toplum kendi sanatçılarına diğer bireylerden farklı bir statü verir, onları korur ve aykırılıklarına anlayış gösterir. Burada “aykırılık” terimi, alışılmışın dışında davranış sergilemek, alışılmış kalıpların dışında düşünmek, genel kabul görmüş fikir, hareket ve diğer kalıplara eleştirel gözle bakıp seçenekler ileri sürmek anlamında kullanılmaktadır.

Kültür endüstrisi kavramı ilk kez 1947 yılında Theodor W. Adorno ile Max Horkheimer tarafından 1947 yılında yayınlanan “Aydınlanmanın Diyalektiği” adlı makalede kullanılmıştır. Adorno daha sonra yayınladığı “Kültür Endüstrisini Yeniden Düşünürken” başlıklı yazısında “Kültür endüstrisi eski olanla tanıdık olanı yeni bir nitelikte birleştirir. Kitlelerin tüketimine göre düzenlenen ve büyük ölçüde o tüketimin yapısını belirleyen ürünler, tüm sektörlerde az çok bir plana göre üretilir. Tüm sektörler yapısal olarak benzerdir ya da en azından birbirinin açıklarını kapatarak, neredeyse tamamen gediksiz bir sistem oluştururlar. Bunu olanaklı kılan sadece çağdaş teknik olanaklar değil, aynı zamanda ekonomik ve yönetsel yoğunlaşmadır. Kültür endüstrisi kasıtlı olarak tüketicileri kendisine uydurur” demektedir.

Kültür endüstrisinin kapsamı giderek genişlemiş ve günümüzde iletişimin hemen her alanını kapsamıştır. Küreselleşmenin önemli araçlarından biri olan medya bir kültürde üretilen sanat yapıtını diğer kültürlere ulaştırmaktadır. Sanatçılar, bir taraftan yarattıkları anlamları kendi kültürel kodlarıyla aktarırken diğer taraftan da bu yapıtların daha çok kültürce algılanabilmesini sağlamak için kültürlerarasılığı dikkate almak durumunda kalmaktadır.