SOKAK SOSYAL HİZMETİ VE ADLİ SOSYAL HİZMET - Deneme Sınavı - 3

Dilenci tipleri: Part-Time Dilenciler: Bu kategorideki dilencilerin bir işi vardır ve boş zamanların­da dilenmektedirler.

SOKAKTA YAŞAMANIN RİSKLERİ Sokak çocukları dört gelişim alanında risk taşımakta ve bu alanlara ilişkin dayanıklılık ve başa çıkma becerileri geliştirmektedirler.

4. Bilişsel gelişimleri risk altındadır: Bilişsel gelişimleriyle doğrudan bağlantılı olan dikkat, konsantrasyon, bellek ve görsel-uzamsal alanlarda güçlükler doğuran ana etken çocukların bali ve tiner gibi uçucu, uyarıcı ve uyuşturucu maddeler kokla­malarıdır.

IFSW’nin son tanımına göre (2014) sosyal hizmet sosyal değişme ve gelişmeyi, sosyal bütünleşmeyi ve insanların özgürleşmesini ve güçlenmesini arttıran uygulama odaklı bir meslek ve akademik disiplindir.

Norveç’in evsizlikle mücadeledeki politikası ulusal bir politika olarak
“Daimi Bir Eve Giden Yol” adı altında 2004 yılında başlatılmıştır.

Belediyeler tarafından oluşturulan bu kuruluşlar yerel imkânlarla ve belediyelerin
kendi insiyatifi ile yürütülen hizmetleri kapsamaktadır. Çünkü kendine ait bir yönetmeliği
ve yol haritaları yoktur.

“Beyaz Ev” projesinini amacı, çocukları belirli merkezlerde toplayarak insanca yaşam
imkânlarına kavuşturmak, sokağın acımasızlığından uzaklaştırarak topluma zararlı değil
faydalı bir vatandaş durumuna getirmek ve böylece kent güvenliğine katkıda bulunmaktır.

Anka Çocuk Destek Programı kapsamında çocukların ihtiyaç ve risklerinin belirlendiği Bireyselleştirilmiş İhtiyaç ve Risk Değerlendirme Formu (BİRDEF) geliştirilmiştir.

Bireylere psikolojik açıdan terapi desteği sunma, sosyal hizmet uzmanlarının görevleri arasında yer almamaktadır.

Kendi sorununun farkında olmayan biri için onun adına bir şeyler yapmak, kuşkusuz
soruna kalıcı çözümler getirmeyecektir. Self-determinasyon ilkesi ile sosyal hizmetin temel
hedefi olan sosyal adalet arasında oldukça hassas ve birinin diğerini tamamladığı bir
denge bulunmaktadır. Yalnızca sosyal adalet ilkesi üzerine kurulu toplumsal bir yapıda
birey, edilgenlik tehdidi ile yüz yüze kalır. Değişimin kendisi açısından doğurduğu sonuçlara
razı olan bir konuma düşebilir. Tek başına self-determinasyonun egemen olduğu bir
yapı ise açıkça sosyal adaletten uzaklaşılması ve toplumsal bilincin örselenmesi tehlikesini doğurur. Kısaca sokakta çalıştırılan çocuklar ve aileleri için de kendi başetme yollarının teşvik edilmesi ve vurgulanması önem arzetmektedir.

Sokakta yaşayanların güçlenmelerini yönelik uygulamaları gerçekleştirme planlı müdahale sürecinde sosyal hizmet uzmanının dikkat etmesi gereken hususlar arasında yer alır.

Ankara Büyükşehir Belediyesi ve Uluslararası Çalışma Örgütü
Çocuk İşçiliğinin Sona Erdirilmesi Uluslararası Programı
ILO-IPEC arasında 4 Aralık 1992 tarihinde imzalanan protokolle
Ankara Sokaklarında Çalışan Çocuk Projesi başlatılmış;
1993 yılında Ankara Sokaklarında Çalışan Çocuklar Merkezi
kurulmuştur.

Türkiye’de ilk kez 18 Mart 2010 tarihinde Maltepe Üniversitesi’nde “Sokakta Yaşayan ve
Çalışan Çocuklar için Uygulama ve Araştırma Merkezi” (SOYAÇ) kurulmuştur.

Sokakta yaşayan çocukların madde kullanmak için kendilerine göre çok sayıda sebepleri vardır. Açlığın verdiği acıyı azaltma, can sıkıntısını giderme, eğlenme ve heyecan yaşama, korkuyu bastırma ve cesaretlenme, utanma duygusunu bastırma, umutsuzluk ve depresif yakınmalarla baş edebilme, uyku sorununu giderme, uyuşukluğu sağlama, daha canlı olabilme, uyanık kalma, istismar ve diğer tehlikelerden korunma, diğer kullanıcılarla iletişim içinde olma, ağrıları azaltma ve duyarsızlaşma, suç işlemeyi kolaylaştırma, geçmişte ve şimdi yaşadıkları örseleyici olayların yarattığı olumsuz duyguları bastırma, maddenin kesilmesi sonucu oluşabilecek yoksunluk durumu ile başa çıkabilme bu nedenler arasında sayılmaktadır.

Sokakta yaşamak çok önemli bir sorun olarak algılanmadığı ve mevsimsel (özellikle kışın) bir sorun olarak ortaya çıktığı için, evsizlerin sürekli yararlanabileceği kalıcı kurumlar bulunmamaktadır. Ancak barınma evi adında azami üç ay süreyle kalınabilecek ve yerel yönetimlerce yürütülen kuruluşlar vardır.

Evsizliğin tarihi süreci beş ana dönemle sınıflandırılabilir. Bu beş değişim döneminin koşulları ve evsizlik tarzları birbirinden farklıdır. Blou’a göre ilk dönem, endüstrileşme öncesi dönemdir. Bu dönemde barınaklar yok denecek kadar azdır, evsizler bugünkü evsizlerden konsept olarak farklıdır. İkincisi, 18. yy sonlarında yaşanan sanayileşmedir. Makineleşme ile birlikte işsizlik yaşanmıştır. Bu dönemde yaşanan evsizlik geçici bir nitelik taşımıştır. Köyden kente göç yaşanmıştır. Üçüncü dönem kolonileşmedir. Sömürü yoluyla Asya ve Afrika’dan insanların getirilmesi evsizliğe yol açmıştır. Dördüncü dönem sanayileşmenin yaygınlaşmasıdır. 100 yıl süren bu süreçte kapitalizm gelişmiştir. Evsizlik en çok bu dönemde ortaya çıkmıştır. Bunu 1930 Büyük Ekonomik bunalım takip etmiştir. Beşinci dönem, 1980 sonrası yaşanan piyasa ekonomisidir.

Kronik evsizler barınaklardan, otellerden, arkadaş evlerinden, tek odalı işgal edilmiş barakalardan yararlanamayan, evsizliği bir yaşam biçimi olarak seçen kişilerdir.

Geçiş Hizmetleri: Geçiş hizmetleri, evsizlere iş yardımı, sosyal hizmetler, sağlık hizmetleri, ruh sağlığı hizmetleri ve eve geçiş yardımlarını kapsamaktadır.

Kabahatler Kanunu’nun 33.maddesine dilencilik yapan kişiye, elli Türk lirası idari para cezası verilir.

Göçebe Dilenciler: Şehirden şehre dolaşarak şarkı ya da şiir okumakla para toplamaktadırlar.

Evsizler bulundukları şartlar gereği farklı alan ve mekanları kendileri için yaşam yeri olarak seçmektedirler. Bunları şöyle sıralayabiliriz: