SUÇ SOSYOLOJİSİ

Tüketim toplumunun “aynı anda hem bir bilgi toplumu ve bir baskı toplumu hem de barışçıl bir toplum ve bir şiddet toplumu” olduğunu belirten Baudrillard, “barışçıllaştırılmış” gündelik hayatın sürekli olarak tüketilen şiddetle, ‘imalı’ şiddetle beslendiğini” öne sürer.

Medyadaki şiddet herkes için de değildir; en büyük iz­leyicisi ergen erkek çocuklardır. Şiddet içerikli medyayı izlemeyi cinsiyet tanımlamanın önemli bir parçası olarak görerek sosyalleşen genç erkeklerin şiddet imgelerine dayana­bilme yeteneği, yaşıtları tarafından gücünün ya da olgunluğunun ölçütü olarak görülür. Kaldı ki televizyon programları, filmler ve video oyunlarının çoğu bir erkeğe güç kullana­bilmesi, dövüşebilmesi gerektiğini ve dövüşün sorunları çözmenin ya da bazı durumlarda istediğini elde etmenin uygun bir yolu olduğunu söyler (Trend, 2007: 52-55, 86-87). Erkek çocuklar şiddet/terör sahnelerine dayanmaya ve/veya beğenmeye zorlanırken, kız çocuk­ları bu sahnelere duyarlılıklarını ya da beğenmediklerini göstermeyi öğrenirler.

Furedi’ye gore korku kültürünün temelinde gündelik yaşamı tehdit eden, yok edici güçlerle kuşatılmış olduğu inancı yer almaktadır. Bununla beraber, her ne kadar günümüzde yaşadığımız korkular dışsal faktörlerden kaynaklanıyor olsa da, kişisel deneyimlerimiz de hayal gücümüzüve korkularımızı biçimlendirir (Furedi, 2001: 8).

Trend’e göre, günlük yaşamlarımızı korku kültürüyle kuşatılmış hâlde yaşarız. Bu duy­gular bizim “doğal” bir parçamız değildir, bir tesadüf hiç değildir. Sahip olduğumuz korku duygularını aile, arkadaş çevresi, medya vb. kurumlardan alırız.

Gerbner, izleyicilerin çoğunun televizyondaki şiddet sahnesini taklit etmekten daha ziyade, kendilerini şiddetin mağduru veya kurbanı olan kadınlar, ihtiyar, yoksul ve güçsüzler vb. gruplar ile özdeşleştirdiklerini tespit etmiştir. Nitekim Gerbner, medyanın insanlara her türlü şiddet ve güç karşısında korku, güvensizlik, endişe sahibi olmayı, pasifleşmeyi ve hatta boyun eğmeyi yerleştirdiğini gözlemiştir.

Ferraro’ya göre suç korkusu; bireyin suç veya suç ile ilişkilendirdiği sembollere karşı geliştirdiği duygusal tepki ya da anksiyete duygusudur (Öztürk, 2015: 254).

Fobik temsil, medyanın belli bir grubu (örneğin yoksullar) haberleştirirken izleyicide o grup hakkında nefret ve korku uyandıran bir dil ve semboller kullanması anlamına gelmektedir.

Gerbner, televizyonun fiziksel saldırganlık olaylarını tasvir edişini tanımlamak için “mutlu şiddet” kavramını kullanır. “Gelgelelim şiddetin bu tarz trajik duygusu, televizyonun dramatik üretim bandında imal edilmiş ‘mutlu şiddetin’ bataklığında boğulup kalmıştır. Bu ‘mutlu şiddet’, sakin, hız­lı, acısız ve sıklıkla da muhteşemdir ve hatta heyecan vericidir de; fakat genellikle sterilize edilmiştir. Her zaman mutlu sona yöneliktir. Her şeyden öteye, can sıkmak için değil eğ­lendirmek amaçlı tasarlanmıştır; seyirci kitlesini, bir sonraki reklama, onu iyi algılayacak bir ruh hali ile hazırlamayı hedefler” (Gerbner, 2002: 44).

Gerbner’in görüşüne göre, çok televizyon izlemenin başka bir sonucu, kişinin televizyonda gösterilen şiddetin normal ol­duğuna inanmaya başlamasıdır. Programlar, insanların en kötü korkularını, kaygılarını ve paranoyalarını pekiştirir. Ayrıca, televizyon izleyicilerini kurbanlara ve acı çekmeye karşı duyarsızlaştırma ve şiddetin sonuçlarını anlama, empati kurma, karşı çıkma veya protesto etme yeteneklerini kaybetmelerine neden olur (Trend, 2007: 39).