ULUSLARARASI İLİŞKİLER KURAMLARI II - Deneme Sınavı - 4

Walt’a göre bir devletin algıladığı tehdidin dört kaynağı bulunmaktadır: Bütünleştirilmiş güç, coğrafi yakınlık, saldırı nitelikli güç ve agresif
niyetler.

Koşullu Realizm yaklaşımı, anarşi ortamında da devletlerin güvenliklerini çatışmaya girmeden sağlayabileceklerini ileri sürmektedir.

Saldırgan realizm, John J. Mearsheimer, Fareed Zakaria ve Eric J. Labs gibi
isimler tarafından öne sürülmüştür.

Saldırgan realizmin temel varsayımlarını beş başlıkta ele almak mümkündür.

1.Uluslararası sistem anarşiktir.

2. Devletler birbirlerine zarar vermek ve birbirlerini yok etmek için gerekli olan saldırı nitelikli askerî kapasiteye kendiliğinden sahiptir.

3. Hiçbir devlet bir diğerinin niyetinden emin değildir.

4. Devletlerin temel güdüsü hayatta kalmaktır.

5. Devletlerin uluslararası sistemde yaşamlarını sürdürebilmek için rasyonel
ve stratejik düşünür.

Savaş, şantaj, yıpratma ve rakibe dolaylı zarar verme devletlerin nispi
kapasitelerini artırma yolları arasındadır.

Sorunu bir başkasına havale etme yöntemi,  bir devletin bir başka devletin güçlenmesini doğrudan engellemeye yönelik girişimlerde bulunması yerine, engelleme maliyetini bir diğer gücün üstüne yıkması ve böylece herhangi bir maliyete katlanmadan rakibinin güçlenmesini engellemesi anlamına gelmektedir.

Charles L. Glaser, gücü monolitik bir yapı olarak ele almak yerine, güce savunma- saldırı dengesi ve savunma-saldırı ayırt edilebilirliği gibi iki farklı perspektiften yaklaşır.

Stephen Walt tarafından öne sürülen Tehdit Dengesi Teorisi, devletlerin ittifaka girişmelerinde güç yerine “tehdit” olgusunun temel etken olduğunu ileri sürmektedir.

Neofonksiyonalist teori, “bölgesel” temellere dayalıdır. Haas, AT’nin dünyanın başka bölgelerinde de uygulanıp, model alınıp alınamayacağını incelerken, entegrasyonun gerçekleşebilmesi için şu temel koşulları ortaya koymuştur:
1. Pluralist sosyal yapıların varlığı (çıkar grupları; siyasi partiler; ticaret odaları; birbirleriyle rekabet içerisinde olan elit grupların varlığı gibi)
2. Yeterli ekonomik ve endüstriyel gelişmişlik seviyesinde olunması (uluslararası ticaret ve finansta önemli yer sahibi olmak)
3. Katılımcılar arasında ortak ideolojik yaklaşımların bulunması
4. Parlamenter demokrasinin varlığı.

Konstrüktivist düşüncenin en ayırt edici yönü, sosyalliğe yapmış olduğu güçlü vurgudur. Yanıt A seçeneğidir.

Uluslararası İlişkilerde konstrüktivist düşüncenin öncülerinden biri olarak Alexander Wendt kabul edilmektedir. Yanıt B seçeneğidir.

Konstrüktivizm insanın sosyal bir varlık olduğu fikrine dayanmaktadır. Yani bizi insan kılan şey aslında sosyal ilişkilerimizdir. Bir başka deyişle sosyal ilişkilerimiz bizi olduğumuz ‘şey’ yapmaktadır.Yanıt C seçeneğidir.

Konstrüktivist düşünceye göre, süreklilik arz eden ve karşılıklı işleyen bir süreç içerisinde insanlar toplumu, toplumlar da insanı olduğu ‘şey’ yapmaktadır. Bu süreçte insanları ve toplumu birbirine bağlayan şey ise kurallardır. Yanıt D seçeneğidir.

Amiller faaliyetleriyle maddi anlamda dünyayı etkileyen birey ya da bireyler olarak tanımlanmaktadır. Yanıt E seçeneğidir.

Yapılanma kuramı racıları ve yapıları karşılıklı olarak oluşturulan ya da belirlenen varlıklar olarak ele alan ilişkisel bir çözüm önerisine sahiptir. Yanıt A seçeneğidir.

Anarşi,  “devletlerin onu yaptıkları şeydir”. Buradan da anlaşılacağı üzere, hâkim kuramların aksine konstrüktivizm anarşiyi verili bir durum olarak görmez; onun devletler tarafından belli tarihsel süreçler içerisinde oluşturulduğuna inanır. Yanıt B seçeneğidir.

Konstrüktivizm kimlik oluşum sürecinde en önemli aktörler olarak devletleri görmektedir. Yanıt C seçeneğidir.

Postmodernist konstrüktivizmin Entelektüel kökleri Nietzsche, Foucault, Derrida gibi isimlere dayanmakta; günümüzdeki en önemli temsilcileri ise Ashley, Campbell, Der Derian ve RBJ Walker gibi yazarlardır. Doğru yanıt D.

Neoklasik konstrüktivizm, klasik konstrüktivizmin gelişmiş ve onun izlerini taşıyan bir hâli olarak da görebileceğimiz neo-klasik konstrüktivizm, süjeler-arası anlamları açıklama çabasındadır ve konuşma faaliyetlerine (speech acts) yaptığı vurgu nedeniyle “konuşma faaliyeti kuramı” olarak da adlandırılabilir. Ruggie’ye göre Kratochwil, Onuf, Adler ve Katzenstein gibi konstrüktivist yazarları bu kategoride değerlendirmek mümkündür. Doğru yanıt E.

Alan Milward da neofonksiyonalizmi eleştiren yazarlar arasındadır. Entegrasyon konusunda çalışan Karl Deutsch, Haas ve Lindberg’i tarihi kabul edilemez şekilde basite indirgemiş ve yorumlamış olmakla eleştirmiştir. Çünkü devletlerin kurduğu ve kontrol ettiği Avrupa Toplulukları’nın içinde, devletin zayıflayan/azalan gücünden bahsetmenin yanlış olduğuna inanmıştır. Aslında AB’nin ulus devleti zayıflatmak bir yana, güçlendirdiğini savunmuştur.